Bij HEERLIJK.NL nemen we elke week een heerlijke nieuwkomer onder de loep, een restaurant dat korter dan een jaar geleden zodanig is gestart of herstart dat het onze verwende smaakpapillen er nog weten te betoveren. Zo’n restaurant verdient direct een plek in de spotlights. Dit keer zijn we te gast bij brasserie Poelzicht in Kapel-Avezaath waar we op ons gemak snoepen van de royale porties van Edwin Muns.

Eigenlijk hadden we even moeten wachten. De bloesemperiode is nog net niet aangebroken. Van half april tot eind mei is de Betuwe doorgaans op zijn mooist. Door de lentezon, die zich dit jaar al vroeg nadrukkelijk manifesteert, schuift het seizoen mogelijk iets naar voren maar alsnog te laat voor ons. Als we ons etentje bij brasserie Poelzicht een (dikke) week hadden uitgesteld hadden we de Betuwe in vol ornaat kunnen bewonderen.

In Kapel-Avezaath, een vredig dorpje op een stroomrug in de Waal, worden we onthaald door een vogelorkest dat onverstoorbaar erop los kwettert. We proberen te achterhalen welke vogel het hoogste lied zingt, en daarmee maling heeft aan de dirigent, maar onze faunakennis laat ons in de steek. We zijn te veel vergroeid met de aan patat verslaafde stadsduif, beseffen we in het (achter)land van Flipje waar de buurtsuper MCD de grote jongens (lees: AH en Jumbo) nog op afstand weet te houden.

Opzichtige reclameborden is Kapel-Avezaath vreemd. Niets wijst naar de ingang van brasserie Poelzicht. We kloppen op de verkeerde, de dichte, deur. Edwin Muns is niet het type dat ons laat omlopen. Hij ontgrendelt de deur en heet ons een warm welkom. ,,Jullie hebben op de navigatie gereden,” concludeert hij terecht. Vaste gasten weten dat ze hun bolide kunnen toevertrouwen aan de grote (gratis) parkeerplaats aan de andere zijde. In Kapel-Avezaath ben je niet afhankelijk van een parkeerapp op je smartphone.

Brasserie Poelzicht is gelegen in de serre van een statige hofstede. De poel in de tuin is inmiddels opgedroogd maar dat doet niets af aan de landelijke view. Poelzicht stond lange tijd bekend om zijn buffetten en kip van ’t spit. Als eerbetoon aan zijn voorganger heeft Edwin Muns na de overname enige tijd nog kippetjes gegrild maar daarmee is hij inmiddels gestopt. Het past niet helemaal bij zijn invulling van La Cuisine Française. Want dat is wat hij wil zijn, een stukje Frankrijk in de Betuwe. Au soleil, sous la pluie, à midi ou à minuit. Il y a tout ce que vous voulez aux Champs-Elysées, zingt Joe Dassin tegelijkertijd.

Als kunstobject herinnert de Rotisol het huidige publiek aan vervlogen tijden. Leuk vinden we eveneens de antieke brandweerrode klok in het halletje bij de toiletten. De toiletten van Poelzicht zijn voor 1.80’ers onder ons een verademing, je hoeft er tijdens een sanitaire stop jezelf niet op te vouwen.

Gastvrouw Lydia Langius, de levenspartner van Edwin Muns, stelt als bubbel een Saumur Blanc van Domaine de la Paleine uit de Loire aan ons voor. De florale tonen verraden een chenin blanc. Dat blijkt te kloppen. Door zijn volle mousse is dit aperitief een veelbelovend begin van de avond. Vanuit onze ooghoek zien we Jacques Brel stunten met wijn. Zoveel flessen houden ze bij Poelzicht echter niet in de lucht, althans niet zichtbaar. De wijnkaart, bij de menukaart ingestoken, is beperkt en tamelijk dertien in een dozijn. Achteraf blijkt dat we de kleine lettertjes onderin hebben gemist. Wie iets bijzonders zoekt, kan het wijnschrift opvragen. Het enige wat wij (bij vertrek) weten van dat wijnschrift is dat het uitsluitend Franse wijnen behelst.

De met goud bespoten distels op tafel blijkt Lydia Langius persoonlijk te hebben geplukt in de uiterwaarden. We zijn iets te veel afgeleid door haar handen die klaarblijkelijk zoveel stekels verdragen. Want daar gaat de rode wijn, een Zuid-Franse merlot van de coöperatie Delbeaux, over het hagelwitte tafellinnen. De schaamte heeft nog niet toegeslagen of de sympathieke gastvrouw heeft ons gemors al bedekt. ,,Niemand die het ziet.” Met een knipoog wuift ze alle bezwaren van tafel.

Ze is een Tielenaar in hart en nieren, Edwin is weliswaar geboren in Amersfoort maar opgegroeid in dezelfde Hanzestad. Ze kennen elkaar door en door. ,,Lydia kwam als klein kind al bij ons over de vloer, ze was het vriendinnetje van mijn zusje.” Dat ze een match zijn, dat is overduidelijk. In de omgang zijn ze allebei heel relaxed. Wij zitten in Poelzicht op ons gemak, dankzij dit koppel. Gastvrijheid zit in beide genen. Geen moeite is bovendien teveel: ‘Een voorgerecht uit het menu verwisselen met een à la carte voorgerecht, geen enkel probleem’. Na afloop worden we zelfs door de chef uitgenodigd een glas Bordeaux met hem en de overige gasten te drinken. Je aanwezigheid wordt bij Poelzicht meer dan op prijs gesteld. Dat we naar tafelwater hebben moeten vragen, dat vergeven we de zwarte brigade dan ook grif.

Dat ze bij brasserie Poelzicht mikken op een Bib Gourmand, dat is evident met een menuprijs van 39 euro. Dat bedrag is het maximum dat een restaurant ‘dat bekendstaat om zijn generositeit en geweldige prijs-kwaliteitsverhouding’ mag vragen voor deze onderscheiding van Michelin.

Niets anders dan lof over de steak tartare, grof gesneden jodenhaas van Black Angus, op Aziatische wijze met kaffir limoen, sesamdressing, salade van komkommer en koriander en krokante chips van rijst (16 euro à la carte) en de terrine au foie gras de canard met zoetzure rode biet, gerookte eend, rillettes en toast (18 euro à la carte). De terrine is uit de kunst. Dat Edwin Muns kan koken, bewees hij de afgelopen zeven jaar in Formidable in Breda, de bistro die hij en zijn voormalige compagnon Mario Senjic hebben verkocht aan Martijn Struijk, de ex-sommelier van Tribeca.

Zuinig is Edwin Muns allerminst. De zachte, romige kalfszwezerik met een saus van morilles is zowaar een dubbele portie. Die God in Frankrijk moet zich ongeveer zo voelen als wij bij deze veelvuldige ris de veau en de gebakken roodbaarsfilet met beurre noisette, kappertjes, een crème van spinazie en ratatouille.

Wie de Betuwe als werkterrein heeft, heeft in het seizoen het voordeel dat het fruit niet hoeft te worden ingekocht. ,,Het ligt hier letterlijk voor het oprapen.” De sorbet van granny smith kan vanavond niet gemaakt zijn van lokale appels, althans niet van lokale appels die net zijn geplukt. Wie wat bewaart, zeggen ze weleens, die heeft wat. Het wentelteefje van suikerbrood onder het ijs neigt naar een poffer en de crème van roquefort mag geen crème heten. Dit dessert verdient een betere dosering van de bekende blauwschimmel. Klapper van de avond is de blanc manger. Douze points voor deze amandelbavarois met een rode vruchtencompote, kletskop en steranijssuiker. Royaal is Edwin Muns tot het allerlaatste moment. Die Bib Gourmand is slechts een kwestie van tijd.