Bij HEERLIJK.NL raken we nooit uitgekauwd. We zijn voortdurend op zoek naar nieuwe parels, naar nieuw talent, naar plekken die onze verwende smaakpapillen nog weten te betoveren. Elke week nemen we verspreid over het land een aantal heerlijke nieuwkomers onder de loep. Dit keer zijn we te gast bij brasserie Heeren aan de Haven in Streefkerk, een hippe polderspot met een fenomenaal uitzicht over de Lek.
Elk faillissement in de vaderlandse gastronomie valt zwaar maar die van De Limonadefabriek in Streefkerk schokte ons horecahart in juli 2020 zo hard dat het even duurde voordat we die klap te boven waren. We zijn fan van Erik Hermans, het idee dat met het faillissement zijn laatste avondmaal was bereid, dat konden we niet verkroppen. Anderhalf jaar later weten we nog altijd niet of je ooit nog bij hem kunt dineren maar je kunt in elk geval weer bij hem ontbijten en lunchen. Hij staat tegenwoordig te knallen in de keuken van Harvest Coffee Brewers aan de Glashaven in Rotterdam waar ze onze smaakpapillen voor zijn komst al wakker schudden met een verrukkelijke French toast (wentelteefje van brioche) met bacon van Baambrugs Big, champignons, spiegelei en gerookte ahornsiroop.
Met de overname van de Heeren Horeca Groep is het unieke pontonrestaurant, een drijvende blikvanger in jachthaven Liesveld aan de Lek, gered van demontage en/of sloop. Heeren aan de Haven is de alweer de vierde brasserie van de gebroeders Marcel en Patrick Baanen en Rob Daalhuizen. De Heeren hebben als missie ‘het achterland’, we citeren de eigenaren, net wat aantrekkelijker en hipper te maken. In 2002 begonnen op het station van Sliedrecht met Heeren van Slydregt drukken ze inmiddels een stevige stempel in de Zuid-Hollandse polder.
Bij Heeren aan de Haven word je overvallen door pracht en praal. Architect Ferry Tabeling van Heineken en De Sitter Bloemen uit Hendrik-Ido-Ambacht hebben in opdracht van de drie mannen werkelijk alles uit de kast gehaald voor een enorme facelift van de voormalige Limonadefabriek. Het lattenstructuur is zowel speels als functioneel: het kan gekanteld worden om het lichtinval te temperen. De imposante lampen komen op conto van Rudolf van Soelen van Calex. ,,We hebben het pand meer schwung gegeven”, stellen de eigenaren die op de keuken na alles hebben vernieuwd in zowel het restaurant als de kookstudio, wijnbar en het boetiekhotel eronder.
Het weidse uitzicht is nog altijd fenomenaal. Je hoeft niet over een glazen bol te beschikken om te kunnen voorspellen dat het beschutte terras van Heeren aan de Haven -zodra het weer en de coronamaatregelen het toelaten- zelden dunbevolkt zal zijn.
Het lijkt erop dat die gok goed heeft uitgepakt
Met Heeren aan de Haven waagde het trio ogenschijnlijk een sprong in het diepe: een kapitale verbouwing tijdens een pandemie op een plek die voorheen niet rendabel (genoeg) bleek, dat heet naar ons inziens een gok. Het tij kan altijd keren, dat weten ze in rivierenland als geen ander, maar het lijkt erop dat ‘die gok’ goed heeft uitgepakt. Het riante restaurant, we tellen over de tweehonderd zitplaatsen, kent op deze woensdagavond nagenoeg geen lege plekken.
Werkzaamheden aan de dijk -gasten vermeden de modder en het puin tussen de parkeerplaats en het restaurant- gevolgd door een gedwongen coronasluiting hebben Erik Hermans de das omgedaan. De dijkverzwaring is geklaard, daarmee is het pad weer begaanbaar maar de bereikbaarheid is nog altijd een dingetje voor wie deze streek niet eigen is en/of kampt met nachtblindheid. Onverlichte polderwegen, de tomtom die vanwege de vele afsluitingen in de Alblasserwaard op tilt slaat: als padvinders die met een zaklamp speuren naar het verborgen object, zo ongeveer verloopt onze rit naar De Heeren aan de Haven.
Wij krijgen een leuk zitje in een halfrond nisje toegewezen pal tegenover de indrukwekkende cocktailbar. We starten deze avond met een Aperol Spritz en een Limoncello Spritz, de laatste op basis van Olivia, een citroenlikeur die wordt geleverd vanuit Hardinxveld-Giessendam. De Heeren werken zo veel mogelijk samen met lokale partners, dat streven moedigen wij uiteraard aan. Wat wij weten van Streefkerk is dat daar heel goede kaas wordt gemaakt, bij Booij op de Middenpolderweg. Naar het kaasplateau met kletzenbrood kijken we dan ook reikhalzend uit.
Met de Zeeuwse creuses nr. 4 -de een met sjalotjes en een klassieke vinaigrette van rode wijnazijn, de ander met soja, daikon en bosui (3 euro per stuk)- slaat de keuken zijn eerste plank zeker niet mis. De piripiri-boter bij het brood (7,50 euro) verschijnt in visvorm op een schattig schaaltje ‘als terugkoppeling naar directe omgeving’. Twee happen brood en die geweldige boter is alweer op. We begrijpen die zuinigheid, niet elke gast is even gulzig met boter als wij, en waste is zonde, maar er bestaat zoiets als een gulden middenweg, zelfs in het bijna ondoorgrondelijke ‘achterland’. Zit je net lekker te peuzelen moet je wachten op een nieuw schaaltje boter, dat is irritant.
De kip gyoza (14,75 euro, 6 stuks) heeft een aangenaam zuurtje in de vulling. Dat zit ‘m waarschijnlijk in de kimchi, gefermenteerde kool. De groenten overheersen dermate dat je niets van kip proeft. Geen haan die daar aan onze tafel naar kraait. Van de dip van citrusazijn, soja, dashi en yuzu en deze boterzachte quasi kip gyoza, afgetopt met een pittige mayo, worden wij intens gelukkig. De sticky ribfingers (17,50 euro), botvrije Ibérico ribs met een honing-teriyakisaus, bosui en sesam op een bedje van koolsla, hebben als bites zelfs een nog hogere (aan)zuigende werking.
De zwarte brigade is bij Heeren aan de Haven niet mondig. Praatjes vullen geen gaatjes, lijkt het credo. De wil is groot, de bediening is zelfs gretig. Die stille gretigheid heeft iets ontwapenends, tot een bepaalde hoogte. Er moeten niet eerst allerlei spiekbriefjes vanuit de keuken gehaald worden om ‘die soort brie’ verder te duiden als Zwaluwgekwetter: een biologische rauwmelkse witschimmel uit Lievelde in de Nederlandse Achterhoek. In dat geval heb je je huiswerk niet gedaan.
Chef Sven Heeneman en zijn souschef Maurits de Borst sloven zich vervolgens uit op een Thaise kreeftensoep (13,50 euro, een steak tartare (13,75 euro), gestoomde buns met krokante buikspek (14,50 euro) en een pasta alle vongole (21,50 euro). De ultraromige soep, aan tafel ingeschonken, wordt door de sereh weliswaar opgetild maar had desondanks wat luchtiger mogen zijn. Hij komt zo hard binnen dat die de slotstand in onze maag aanraakt.
De marinade van de buikspek wijkt niet ver af van die van de ribs, met dat verschil dat in de marinade van de ribs mosterdzaden zijn verwerkt en bij de buikspek 5 spices. Sven Heeneman en Maurits de Borst zijn overduidelijk fan van (zoete) soja. De sliertpasta met venusschelpen en de steak tartare zijn uit de kunst. De zoetzure rode zilverui, bundelzwammetjes, salty fingers en sesammayo geven de steak tartare, gesneden van kogelbiefstuk, een Aziatische twist en daarmee een extra boost.
De bedrijfsleider of maître-sommelier, wij weten niet welke titels de Heeren de crew toedicht, tipt ons een vermakelijke Recioto della Valpolicella van Bolla -waarin aan onze geliefde amarenakers voorrang is verleend- als dessertwijn maar hij vergeet tegelijkertijd tot twee keer toe een fles plat water aan tafel te brengen.
De kazen stellen zeker niet teleur, al zijn ze niet allemaal even lokaal, lees: door Booij gemaakt. Die suggestie is nadrukkelijk niet gewekt door Heeren aan de Haven, wij legden zelf die koppeling, denkend aan Streefkerk. Applaus voor de kaasselectie, wie er dan ook verantwoordelijk voor moge zijn. De piña colada tropical dream (kokosijs, schuim van Malibu en gekaramelliseerde ananas) is geen nachtmerrie maar ook weer niet zo bijzonder dat we erbij wegdromen.
De Alblasserwaard is met Heeren aan de Haven een hotspot rijker, da’s overduidelijk. Ze hebben er niet een beetje opschudding veroorzaakt, gezien de animo, ze hebben er zowat een culinaire revolutie teweeggebracht. Eerlijk, voor stadse eters is deze brasserie oraal geen mega-avontuur. Wie wel eens eet in de bekende uitgaansbuurten, herkent het nodige in het menu terug. Wij zijn allang blij. De locatie is dermate opwindend dat die tamelijk vertrouwde smaken ons nog een beetje in toom houden. We zouden de Lek nodig hebben gehad om af te koelen. Toch liever op een dwaalspoor in de auto dan zwemmend in het donker naar huis. Ja ja, we hadden we een hotelkamer -op indrukwekkende wijze ge(re)styled- moeten boeken bij De Heeren en bij daglicht terug moeten keren, maar da’s achteraf.
