Bij HEERLIJK.NL raken we nooit uitgekauwd. We zijn voortdurend op zoek naar nieuwe parels, naar nieuw talent, naar plekken die onze verwende smaakpapillen nog weten te betoveren. Elke week nemen we verspreid over het land een aantal heerlijke nieuwkomers onder de loep. Dit keer zijn we te gast bij restaurant Bodega in Haarlem waar de keuken zelfs op een donkere avond als deze een lichtend voorbeeld is.

Een schuldgevoel overvalt ons als we voor de deur van restaurant Bodega staan. Aan de overkant werken mensen zich in het zweet bij SportCity, en de stoere e-bikes van Juizz in de etalage van de buren waarschuwen ons voor alles wat we nou net van plan zijn te gaan doen. We aarzelen. Zullen we omkeren en terugkeren met sporttas? De verleiding is te groot. We hebben al te lang niet kunnen snoepen van de Spaanse keuken. We leggen nog net geen eed aan onszelf af; morgen komen we fysiek in actie.

Foto’s op de site van restaurant Bodega toonden ons vooraf een vrolijk interieur. Het is echter zo donker dat de legergroene stoelen, fluweelzacht, bijna zwart lijken. Het bewijst maar weer hoe sfeerbepalend licht is. De indrukwekkende koepel in glas en lood in het achterste deel oogt door het (te) gedempte licht aan de voorzijde bijna als een discobal in een irritante flikkerstand.

We zijn bij Bodega op het moment dat de zoveelste lockdown boven het hoofd hangt. We begrijpen de sombere stemming in de gastronomie. Het licht schijnt steeds tijdelijk in de opgelegde duisternis. Dat het op een gegeven moment niet meer lukt de knop om te zetten, dat is een logisch gevolg van een situatie zonder perspectief. We zijn niet blind voor de aanhoudende onzekerheid waarin de restaurants verkeren. Er hangt geen rode lap over de rode stier aan de muur bij Bodega, waarom zouden wij ons onder deze omstandigheden kwaad maken over een vertekend beeld door gebrekkig licht?

Restaurant Bodega is het nieuwe gezamenlijke kindje van Rick May, die al elf jaar als chef en vijf jaar als eigenaar hoge ogen gooit in restaurant Fris in dezelfde Spaarnestad, en Anja Lakeman. In Barcelona werd de wederzijdse liefde voor de Spaanse keuken, en niet veel later die voor elkaar, beklonken.

Wijn in overvloed, dat is wat wij dan ook verwachten bij Bodega. Een achttal Spaanse toppers waaronder een Belondrade y Lurton, de iconische verdejo van het waanzinnige wijnhuis Belondrade uit La Seca (Rueda), wordt er op het krijtbord aangeprezen en in een nisje steelt de cava van Julià & Navinès de show maar meer dan dat krijgen wij niet mee van de wijncollectie. Of die is beperkt, of ze lopen er niet mee te koop of ons zicht is zo beperkt dat ons het nodige ontgaat. Een wijnkaart heeft onze tafel in elk geval niet bereikt. Na de eerste slok cava malen we er al niet meer om. Met zo’n dynamische bubbel, die zijn veerkracht vooral dankt aan zijn mineraliteit, in huis hoeven wij niet zo nodig over te schakelen.

Je kunt voor 52 euro per persoon (Menu Del Chef) de koks hun goddelijke gang laten gaan bij Bodega, en je kunt per tapa bestellen. Het leest heel vreemd, tapa, maar het is nu eenmaal het enkelvoud van tapas.

De beroemde croissant van Rick May, gevuld met eendenlever, Savora mosterd, vijgensorbert en ibericoham, schijnen we niet te mogen overslaan. We vertrouwen op de keuken die vanavond onder leiding staat van Eddie Meijboom.

Met de amuse, een gazpacho van meloen, tomaat en aardbei, volgt de chef de Spaanse seizoenen. Nee zegt ons principiële brein, ja zeggen onze smaakpapillen. Het brood is niet om over naar huis te schrijven, het is binnen mum van tijd zo droog dat het verkruimelt in je hand, maar de Arbequina olijfolie maakt veel goed: intens fruitig en zo zacht dat die als delicaat de boeken in mag. Met de zeezoutvlokken van Maldon bewijst restaurant Bodega opnieuw dat het oog, én neus, heeft voor kwaliteitsproducten.

Vanaf dat moment is het bingo. Als eerste rolt een voortreffelijke ajo blanco met witbrood (als bindmiddel), salsa romesco, kantaloep ofwel cantaloupe, witte druiven, amandelen en knoflook uiteraard, en verse zwarte truffel van de pass. We weten inmiddels dat we bij Bodega beter op onze plek ‘zitten’ dan in de all-inclusive gym aan de overkant. Liever te dik in de kist dan dít feestje gemist.

De gambas al ajillo zitten verstopt in een vogelnestje van kataifi, badend in een bouillon getrokken uit de koppen van de gamba’s. Een cherrytomaatje, rode peper en een druppel citroen-knoflookmayonaise erbij en wij denken al helemaal niet meer aan morgen. Wat we wel denken? Hoe krijgen we Eddie Meijboom zover dat hij vanavond dit gerecht voor ons herhaalt. Het darmkanaal is keurig verwijderd uit de tijgergarnalen. Je mag dat als gast verwachten maar tussen verwachting en werkelijkheid wil de nonchalance weleens doorkruipen. Niet bij Bodega.

De pez rojo, roodbaars met fideuà (een pasta bereid als paella) en een saus van tuinkruiden, excelleert in zijn cuisson. Eigenlijk zijn de zongedroogde tomaatjes en de nootjes overbodig bij de botermalse vis. Het aangename zuurtje blijkt in de schuim te schuilen.

Eddie Meijboom pakt ons definitief in met tempura van artisjokharten, door een beslag van Moritz bier gehaald, vervolgens gefrituurd en geplaatst in een saus van saffraan. De sinaasappel die er in schijnt te zitten, halen wij er niet uit. Als we het niet hadden geweten, had het niet gedeerd. Het peertje in een harnas van witte chocolade met amandel, perenijs en een gelei van sherry is in één woord te vangen: delicioso.

De bediening verbleekt enigszins bij de keuken die een lichtend voorbeeld is voor menig (tapas)restaurant in Nederland. De zwarte brigade is bij vlagen alert, maar vergeet daarentegen ook het nodige. Water wordt bijvoorbeeld niet bijgeschonken. Het aanvankelijke enthousiasme lijkt bijna gespeeld als bij het weggaan niemand aan de deur staat om gedag te zeggen.

Laat onverlet dat Bodega is toegevoegd aan onze lijst met favorieten. Nu maar hopen dat de zwarte brigade het licht weer ziet, nu de hoop gloort, en dat de gambas al ajillo de inmiddels opgeheven lockdown hebben overleefd, en niet zijn gesneuveld op de nieuwe kaart. En de croissant van Rick, en het sorbetijs met mais en jalapeño die we nog hebben te proeven. Restaurant Bodega smaakt naar meer.