Bij HEERLIJK.NL zijn we voortdurend op zoek naar nieuwe parels, naar nieuw talent, naar plekken die onze verwende smaakpapillen nog weten te betoveren. Elke week zoomen we in op een heerlijke nieuwkomer; een restaurant dat korter dan een jaar is gestart of herstart en een plek in de spotlights verdient. Dit keer zijn we te gast bij Bij de C in Bloemendaal, waar we zonder die rib uit het lijf in culinaire weelde baden.

Voor wie niet zwemt in het geld, is de weg ernaartoe al een sprookje: Fantasyland voor (minder vermogende) volwassenen. Richting het Kopje passeren we de ene kapitale villa na de andere. De betovering bereikt haar climax op de duintop, de hoogste van Zuid-Kennemerland, direct na openluchttheater Caprera. Dat er veel bruiloften zijn gevierd bij duinpaviljoen De Uitkijk, de voorloper van Bij de C, dat snappen wij. Wat een magie!
Op de bovenste verdieping, die wordt verhuurd voor recepties, condoleances en bedrijfsevents, heb je uitzicht op de Noordzee. Beneden kun je niet over de begroeiing heen kijken. Moeder Natuur is op deze plek -geheel terecht- nog de baas. De flora in dit park telt bijna tweehonderd verschillende planten en bomen waartussen duinparelmoervlinders rondfladderen, dodaarzen duiken, nachtegalen de boventoon voeren en Schotse hooglanders, konikpaarden en damherten grazen.

Bij de C noemt zichzelf een bar-bistro, waarschijnlijk om aan te geven dat de locatie tevens toegankelijk is voor wie niet tot de happy few behoort. Een bistro associëren wij met een schattig zaakje met veel rumoer, gejaagde obers, krappe tafeltjes, inklapbare stoeltjes of stoeltjes met een rotan frame en een gevlochten zwart-witte zitting en rug. Bij de C is dat beslist niet. Bij de C is een riant restaurant waar je heel comfortabel op gepaste afstand van de buren zit in een luxe stoel of -in ons geval- een stoffen booth. Je hoeft er niet je stem te verheffen om je verstaanbaar te maken. Je hoort er geen Franse chansons maar hits uit onze (vroege) jeugd: You Got It van Roy Orbison en Upside Down van Diana Ross. De sfeer is beheerst zonder dat die, in die zin klopt de opzet, neigt naar elitair.

De platte waterglazen van Chaudfontaine zien we tegenwoordig steeds vaker in de Nederlandse horeca. Nieuwe trend, of een marketingtool van het Vlaamse mineraalwaterbedrijf? Ze schenken Bij de C echter Duits bronwater: Marie-Stella-Maris, dat vaker voorrang zou moeten krijgen. Een percentage van de verkoop doneert Marie-Stella-Maris aan duurzame projecten in landen waar schoon drinkwater niet vanzelfsprekend is.

Het toilet van Bij de C kent in de horeca geen gelijke. Blinkende goudgele schalen als wastafels, chique behang dat niet zou misstaan in één van die villa’s waar we net voorbij zijn gereden. Het sanitair is zo fancy dat we de bediening bijna willen vragen of ze ons daar wil serveren vanavond. Er staat al een turquoise bankje, ze hoeft niet eens met tafels en stoelen te schuiven, en met het toiletpapier kunnen we genoegen nemen als servet. Het portret van Nelson Mandela van de Braziliaanse kunstenaar Zeca Vilela, bij de ingang van de wc, is het mooiste dat wij ooit hebben gezien van de tot zijn dood onvermoeibare antiapartheidsstrijder.

Na het faillissement van De Uitkijk, eind 2020, was Eugène van Angelbeek in beeld om het paviljoen als open vuurrestaurant 720° verder uit te baten. De samenwerking met De Schone Zaak was geen lang leven beschoren. Vier maanden geleden is de exploitatie overgedragen aan Koen van den Hurk (chef) en Julius van Zelderen (maître-sommelier) die kozen voor de geinige naam Bij de C. Met woordgrappen scoor je bij ons altijd.

Als voormalig jurylid van de Big Green Egg & OFYR BBQ Contest weten we dat Koen van den Hurk met vuur overweg kan. Dat vuur is met het vertrek van Eugène van Angelbeek enigszins gedoofd. We leggen hem vanavond langs een andere meetlat: wat ‘bakt’ hij ervan op lagere temperaturen? Zijn cv laat geen spaan heel van enige twijfel. Voordat hij aan de pass stond bij Bord’eau in het hoofdstedelijke hotel De L’Europe -daar waar hij zijn huidige compagnons leerde kennen- was Koen van den Hurk werkzaam bij De Treeswijkhoeve in Waalre, Cordial in Oss, De Leest in Vaassen en Aan de Poel in Amstelveen.

We durven hem zijn goddelijke gang te laten gaan. Er staat niets op de kaart wat ons niet aanstaat. Sterker, we zouden het liefst alles willen proeven. Maar alles is niet haalbaar want de keuze is reuze bij Bij de C. Tot de toetjes. De dessertkaart leest als een openstaande vacature voor een (creatieve) patissier.

De aftrap is gelijk raak: de krokante dumpling van kip, Asian style, met een emulsie van voornamelijk sinaasappel (3,5 euro) en een kaviaareitje (10 euro) zijn twee kostelijke bites. Niet te verwarren met kostbaar. Want de prijzen bij Bij de C staan in verhouding in schril contrast met die op de lokale woningmarkt. Je hoeft niet gefortuneerd te zijn voor een ‘rijkeluisdiner’ in Bloemendaal. Het eitje is gevuld met een verrukkelijke groene aspergesalade, een eierdooiercrème die zijn weerga niet kent en -de naam zegt het al- kaviaar.

Direct bij binnenkomst zijn we door de gastvrouw in de watten gelegd met een bubbel van domaine Vigneau-Chevreau uit Touraine in de Loire. Deze Vouvray, waarvoor louter chenin blanc is toegestaan als druivenras, herkennen we (typische) tonen van appel, peer, perzik en acacia. De sommelier, Julius van Zelderen, is vanavond ‘eindelijk een keer’ vrij. Op afstand geeft hij ons permissie in het geheime wijnboekje te bladderen. In dat geheime wijnboekje staan – handgeschreven en zonder enige rangschikking- eigen vondsten en collector’s items als Rijk’s Gold 888, een pinotage uit het Zuid-Afrikaanse Tulbagh. Daar waar een kruis doorheen staat, hebben eerdere gasten het gras voor onze voeten weggemaaid.

Dat we Bij de C in een bevoorrechte positie verkeren, dat is duidelijk na de ceviche van gebrande zeebaars, gegaard in een leche de tigre van passievrucht, met mais, een crème van verveine en een krokantje van habanero (14 euro). Op de schaal van Scoville staat habanero min of meer gelijk aan madame-jeanette maar de witte brigade heeft er zo’n draai aan weten te geven dat wat voor de gemiddelde Nederlander onverdraagzaam heet is heel goed te behappen is.

Dachten we een tijdje terug de beste gazpacho ooit te hebben gegeten bij Wils Bakery Café, die van Koen van den Hurk doet er niet of nauwelijks voor onder. We hopen dat hij ooit een kookboek gaat uitbrengen want van deze (gele) gazpacho (13,5 euro) willen wij het recept. De combinatie met abrikoos, geroosterde amandel en basilicumolie pakt meer dan leuk uit.

Dat een sommelier, in ons geval assistent-sommelier, het verschil kan maken, blijkt in de volgende gang. Bij de quinoasalade krijgen we dezelfde chardonnay van Clay Creek Vineyards uit Californië, zelfs het jaartal is identiek, ingeschonken als bij de roodbaars vorige week bij By Noa in Den Haag. Door zijn aanstekelijke proefnotitie, ‘je proeft in deze wijn subtiel hout, geen heel bos, en vanille’, begin je als gast anders, nieuwsgieriger én bewuster, te drinken zelfs als deze niet heel uitgesproken is. Enthousiast maakt hij ons opnieuw bij de oncertificeerde ice wine van prof. dr. Ghislain Houben uit Limburg. Dat gastheerschap een vak is, dat getuigt de voorkant bij Bij de C. Ze verstaan de kunst van het (willen) verwennen. Dat deze zwarte brigade een lepel vergeet bij het nagerecht, dat is dan ook geen onvergeeflijke fout.

De quinoasalade (14 euro) is een volledig vegetarisch tussengerecht: aan de begeleidende bordelaisesaus ligt geen kalfsfond ten grondslag en de XO is aangemaakt met paddenstoelen in plaats van à la Hongkong met gedroogde coquilles. De enoki van de barbecue, gebrande avocado en schijfjes mandarijn zorgen voor een interessante afwisseling tussen umami, fris en fruitig.

Sympathiek van Koen van den Hurk is dat hij elke kok de kans geeft de show te stelen. Om beurten mogen de mannen een gerecht toelichten en dat doen ze allen met verve. Door die aanhoudende berichten over enorme personeelstekorten lijkt de tegenzin te regeren in de horeca. Niet bij Bij de C. Het werkplezier spat ervan af.

Witte druiven geven een tof tikje aan de op de huid gebakken dorade met een crème van geroosterde courgette (23 euro). Knoflook en een takje dille zijn er voor de spanning aan toegevoegd. De maiskip geglazuurd met duindoornbes, een beurre blanc van hooi, crème van kippenlever en blanke kimchi (23 euro) is niet normaal lekker. Beter dan dit gaan we het niet meer krijgen. Eerlijke producten, bijzondere twisten en dat alles in een balans die ongekend is. Zouden wij ooit nog eens in het huwelijksbootje stappen, doen we dat bij Bij de C. Voor de omgeving, maar vooral voor het eten.

In desserts is Bij de C geen kampioen. Het karnemelkijs bij de coupe d’orange (9 euro) is weliswaar zalvend zacht maar echt indruk maakt dit gerecht niet. Het cakeje van polenta boven de sinaasappelcompote met steranijs is zelfs pluizig. Als amarenakersjunkies treffen we het met mousse van MonChou, crumble van bastognekoek en kersenijs (10 euro). We zijn rijk, denken we als we langs al die villa’s terugrijden. Anders rijk. Wij zijn rijk dat we zonder die rib uit ons lijf in culinaire weelde hebben mogen baden.